MIJN VERHAAL ZOU EEN BOEK KUNNEN VULLEN

Ze werd bij ons gebracht in 2018 door een vrouw die wij al enige jaren kennen. Ze vroeg ons of wij iets voor haar konden doen. Haar hele situatie was toen chaotisch en problematisch. Ze had een boekhouder die haar administratie niet op orde had met als gevolg grote onoverzichtelijke schulden. Door haar nierziekte kon ze niet meer werken. Een uitkering aanvragen was niet mogelijk vanwege het feit dat er iets was misgegaan met de IND. Stapje voor stapje konden we samen met haar de situatie ontwarren. We kregen haar boekhouding op orde, boetes werden geschrapt en het was mogelijk om een geringe uitkering aan te vragen.
Nu zit ze met een grote restschuld en in een te dure woning. Door haar lichamelijke ziekte is werken geen optie meer. Dit houdt in dat de schulden oplopen, net zoals de problemen met de verhuurder van haar woning. Hier is helaas sprake van een uitbuitingssituatie.
Graag willen we haar helpen door, in ieder geval voor de komende twee maanden, haar huur te betalen zodat ze zich daar geen zorgen over hoeft te maken. We begrijpen dat dit niet de uiteindelijke oplossing is.
Daarnaast zou het mooi zijn als we voor haar een betaalbare woning kunnen vinden in de omgeving van Almere.

Ik begin deze blog met de banner “SCHOUDER AAN SCHOUDER” en dat is wat ik u wil vragen om schouder aan schouder met deze vrouw te staan.

Hieronder volgt haar eigen levensverhaal door haarzelf verwoord;

Mijn verhaal zou een boek kunnen vullen. Ik zal proberen het zo beknopt mogelijk te vertellen.

Ik vermoed dat mijn kindertijd zoals gebruikelijk begon. Moeder, vader en nog drie zussen. Maar nu ik erover nadenk…normaal was het eigenlijk alleen toen ik een baby was. Vanaf de tijd die ik mij herinner… waren er altijd problemen. We waren een groot gezin maar niet gelukkig. Mijn kindertijd was geen normale kindertijd. Het had liefdevol kunnen zijn maar dat was het niet. Uiteindelijk had dat alles met mijn vader te maken. Hij had een goede baan en hij had ons leven gemakkelijker kunnen maken maar in plaats daarvan koos hij ervoor om er een nachtmerrie van te maken. Hij deed hetzelfde als veel andere vaders in die tijd deden. Al zijn geld verdrinken, nachtenlang niet thuiskomen totdat zijn salaris verdwenen was. En als hij dan thuis was…meestentijds was hij dan zo boos dat hij er niets om gaf om mijn moeder in elkaar te slaan voor de ogen van ons, zijn kinderen.

Meerdere keren moesten wij in het midden van de nacht ons huis ontvluchten. Of onszelf opsluiten in een slaapkamer met slot zodat hij mijn moeder geen pijn kon doen. We hebben nooit een kerstfeest, paasfeest of verjaardag gehad. We schaamden ons om vrienden bij ons uit te nodigen. Ik wil echt niet meer aan die tijd terugdenken. Altijd moet ik huilen als ik dat doe. We hadden ook niet veel toen ik opgroeide. Ik herinner me hoe we gewoon waren chocolade in vieren splitsten. Voor de vier zussen. En elk van ons at zijn deel, dagenlang stukje voor stukje. Ik herinner me dat ik de gedragen kleding van mijn oudere zussen droeg en naar school ging met hun gebruikte half volgeschreven schriften. Als ik terugdenk aan mijn kindertijd….de enige gelukkige herinneringen heb ik aan mijn grootouders in de zomervakanties. Dat was de tijd dat ik vredig was. Als ik mijn vader niet hoorde schreeuwen of mijn moeder hoorde huilen.

Hoewel mijn vader geen vader was als hij dronken was, was hij goed die paar keer dat hij nuchter was. Dus toen hij stierf ….had dat een grote impact op mij en mijn leven. Ik was pas 14. De tijd dat mijn leven zou moeten beginnen. De tijd dat ik de belangrijkste beslissingen van mijn leven nam. En helaas geen goede. Het doet er niet toe hoe mijn vader was want hij hield ons tenminste bij elkaar. Studeren was voor hem erg belangrijk en daarom ook voor mij.

Leren ging mij gemakkelijk af. Ik was een van de besten van de klas. Na zijn overlijden kon het me niets meer schelen. Dat hij stierf beïnvloedde mij meer dan ik mij kon voorstellen. Mijn cijfers kelderden. Ik kreeg verkeerde vrienden. Mijn moeder was nog maar 38 en zij kon het niet aan. Zij liet ons doen wat we wilden. Geldproblemen bleven komen. We raakten ons appartement waar we opgegroeid waren kwijt. Ik stopte met school net 3 maanden voor mijn eindexamen omdat ik moest gaan werken. Dat was een van de slechtste beslissingen van mijn leven. Ik dacht er is toch geen geld om naar de universiteit te gaan dus ik kan net zo goed stoppen.

Het leven ging verder. Mijn moeder hertrouwde. Mijn jongste zus en ik trokken bij mijn moeders nieuwe man in. Mijn ouders zussen gingen op zichzelf wonen. Vanwege problemen met mijn stiefvader wisten mijn zus en ik niet waar we heen moesten. We verbleven bij vrienden toen een meisje me over Nederland vertelde. Ik zag toen geen uitweg meer. Ik kon bij niemand terecht dus ik ging ermee akkoord om naar dit land te komen naar deze afschuwelijke baan waarvan ik de naam niet kan uitspreken. Ik dacht dat dit mijn kans was op een beter leven. Om mijn familie te helpen, mijn schulden te betalen, een nieuw huis te kopen omdat we het vorige verloren hadden. Dus ik kwam naar Nederland maar niets ging zoals ik verwachtte. Het werk was niet zoals ik had gedacht. Ik had toen nog geen enkele ervaring. Vaak sloot ik mijzelf huilend op in mijn kamer en wilde niet opendoen. Ik voelde me vies en schaamde me voor mezelf. Ik kon niet stoppen want ik wist niet hoe ik opnieuw moest beginnen. Ik vond van mijzelf dat ik niets beters verdiende. Ik dacht dat is het enige dat ik kan en dat is wie ik ben en ik zal nooit meer zijn. Ik geloofde niet meer in mijzelf.

Toen begon ik me elke dag slechter te voelen. Zwakker. I wist er is iets niet in orde. Ik negeerde het. Op een dag ging ik bijna onderuit dus had ik een dokter nodig. Toen ontdekte ik dat mijn nieren slechts 9 % werkten. Dat was in 2018. Ik was in shock. Mijn wereld stortte in. Nog meer slecht nieuws. Ik was boos en bang. 6 maanden kreeg ik alleen maar behandeling. Toen begon de dialyse. Ik werkte tot de laatste dag. Ik had geen keus. De artsen vertelden mij dat ze zo snel mogelijk een niertransplantatie wilden doen. Nu is het 2 jaar later en ik ben nog steeds bezig met dialyseren ondertussen gaat mijn gezondheid dag na dag achteruit. Mijn vrienden beloofden dat ze er voor mij zouden zijn. Maar niemand hield het zo lang vol. Twee jaar later ontwaakte ik en realiseerde ik mij dat mensen waar ik van hield mij hadden verlaten. Ik neem het ze niet kwalijk. Niemand zou zo lang opgescheept moeten zitten met een meisje dat zo ziek is. Iedereen moet doorgaan met zijn leven. Maar diep van binnen doet het pijn.

Ik zit nu vast in een land waar ik bijna niemand ken. Worstelend tussen dialyse 3 keer per week en de eerste hulp zo nu en dan omdat mijn gezondheid elke dag slechter wordt. Het is een hele moeilijke tijd in mijn leven. Maar dan opnieuw…wanneer had ik een gemakkelijke tijd? Ik heb ook problemen met de huiseigenaar omdat ik huurde zonder huurcontract denkt hij dat hij kan doen wat hij wil.

Ik weet niet wanneer mijn transplantatie zal plaatsvinden. Ik moet tot die tijd in Nederland blijven. Ik heb het gevoel dat de artsen mij gewoon vergeten zijn. Ik weet gewoon niet hoe ik in staat zal zijn om hier te blijven en mijn behandeling te volgen tot mijn operatie. Ik kan de huur niet meer betalen. De mensen met wie ik het huis huurde zijn vertrokken en alleen kan ik het niet opbrengen. Ik weet niet wat er met mij zal gebeuren. Waar het leven mij dit keer zal brengen. Ik ben zo moe van het denken en analyseren. Ik geef alles in Gods hand. Hoewel ik soms zo boos ben dat ik mijn hoop en vertrouwen in Hem verlies. Maar dan denk ik als Hij me niet helpt wie anders helpt me hierdoorheen te gaan? Ik ben wanhopig. Ik ben verloren en heb me nog nooit van mijn leven zo alleen gevoeld. Ik ben bang. Ik heb niemand om mee te praten, om me voor te openen. Ik huil zo vaak in mijzelf. Mijn tranen terughoudend.

Ik heb spijt van de verkeerde beslissingen die ik in mijn leven heb genomen. Ik wens dat ik de tijd terug kon draaien en alles te veranderen. Ik wens dat ik iemand had om mij te leiden toen ik dat het meest nodig had. Maar ik kan niemand anders dan mijzelf de verkeerde beslissingen kwalijk nemen.

Ik wil vast blijven geloven dat ik nog een kans heb op een beter en gelukkiger leven. Ik wil gewoon dat de dag komt dat ik mij vredig en gelukkig voel. De dag dat ik mij niet meer ziek voel en mijn zorgen minder zijn dan nu. Ik had nooit een thuis. Dus waarom niet misschien een plek die ik mijn thuis kan noemen. Een plek waar niemand mij eruit kan zetten of problemen maakt. Ik wil liefhebben en geliefd worden. Gezond en gelukkig zijn.

Dit is mijn verhaal van een meisje dat verloren raakte in het leven. Een meisje dat zoveel meer van haar leven zou kunnen maken als het wat aardiger voor haar zou zijn geweest. Helaas overkomt dit zovelen van ons. We hebben de kracht nodig om door te gaan en te aanvaarden wat er komt. En hoe het leven ook zal uitpakken…ik wil geloven dat ik op een dag trots op mijzelf zal zijn.